Kindertranen/Children’s Tears

Kindertranen:
(For English, please scroll down)

“Pak me dan! Je kunt me lekker toch niet krijgen!” klonk het hoge kinderstemmetje door de duinen. En weg rende Marion, terwijl ze omkeek, of ik haar niet achternaliep. Mijn blik volgde haar, dat leuke witte figuurtje, dat als een vlinder langs de duinpaden dartelde. “Pas maar op, als ik je krijg!” riep ik haar na, sprong op en rende in de richting van het meisje, dat op de duintop was blijven staan en kinderlijk tergend haar tongetje tegen me uitstak. Toen ik vlak bij haar was, draaide ze zich om en draafde , zo vlug haar voetjes haar konden dragen, het duin af.

Dit is het begin van een verhaal dat het centrale deel vormt van een klein boekje ‘Kindertranen’, dat in januari van dit jaar uitkwam. ‘Kindertranen’ is geschreven door mijn vader in 1946. Het verhaal gaat over een jongen in oorlogstijd; een jongen die een slachtoffer werd omdat hij anders was. Hij behoorde tot de verkeerde etnische groep in een tijd van groot onrecht. Het is het verhaal van een jonge man gevangen in een oorlog die hem voor altijd zou veranderen. Het is ook het verhaal van een man die terugkeerde uit de oorlog, beladen met ervaringen die hij niet kon delen, ook niet met hen die hem heel na stonden.

Vandaag is het 4 mei, Dodenherdenking. Om te herdenken hebben we verhalen nodig. Ik denk dat het belangrijk is verhalen uit het verleden te vertellen en te delen en zo bij te dragen aan een toekomst waarin deze verhalen iets worden uit het verleden. Het centrale verhaal in het boekje maakt deel uit van verhalen die zich door de eeuwen heen afspelen en helaas keer op keer weer terugkeren. Deze verhalen zijn van altijd. Ook zien wij vandaag de dag helaas tekenen van discriminatie en van racisme, ook dicht bij huis. Daarom vind ik het delen van deze verhalen zo belangrijk, opdat wij onthouden en om zaden van vrede te zaaien.

Mijn vader vond rust en vrede in het dorp Winsum, waar mijn broers en ik opgroeiden. Daarom het zo speciaal dat mijn moeder samenwerkte met de burgemeester van Winsum om alle basisschoolleerlingen van groepen 7 en 8 het boekje geven. Ze vertelt dit heel mooi in een emotioneel interview met de lokale tv-zender TV Noord.

Het centrale verhaal – een opstel – is van mijn vader verhaal. Hij schreef dit opstel na de oorlog, als onderdeel van het afronden van zijn middelbare school. Mijn vader overleefde de Tweede Wereldoorlog door te ontsnappen uit Kamp Westerbork, de centrale plek in Nederland waar de nazi’s alle Joden verzamelden, die vandaaruit gedeporteerd werden naar het oosten, naar de gaskamers.

Het lijkt alsof het schrijven van het opstel een therapeutische ervaring was voor mijn vader. Hij leek ermee een streep te zetten onder zijn oorlogservaring. Daarna sprak hij met bijna niemand meer over de oorlog of over zijn familie. Mijn moeder vond dit opstel, enigszins toevallig, na zijn dood in oktober 1987.

Het boekje is verkrijgbaar in het Nederlands in enkele boekhandels in het noorden van het land, alsmede in Herinneringscentrum Kamp Westerbork, die ook de Engels versie verkoopt. Laat me weten als je geïnteresseerd bent in een exemplaar. Ik zal mijn tocht naar een betere wereld voortzetten. Ik zal blijven schrijven en meer delen hoe het was om op te groeien in een gezin met een vader die de holocaust overleefde. Die ervaring heeft in belangrijke mate bijgedragen aan wie ik nu ben.

Children’s Tears:

“Come on you, come fetch me! You can’t catch me anyway!” Her high-pitched voice echoed through the sand dunes and off she went, Marion. She looked back to see whether I was following her. My gaze followed her, that cute little creature, dancing through the dunes like a butterfly. “You better watch out, I might catch you after all!” I cried out. I jumped up and ran towards the little girl. She stood still on top of the dunes, looked at me and, like little girls do, stuck out her tongue at me. When I got close, she turned around and dashed down the dunes as fast as her little feet could carry her.

This is the beginning of a story that is the central part of a small booklet ‘Children’s Tears’, published in January this year. ‘Children’s Tears’ is an essay, written by my father in 1946. The story is one of a boy in wartime; a boy who became a victim simply because he was different, because he belonged to the wrong ethnic group at a time of great wrong. It is the story of a young man caught in a war that transformed him forever. It is the story of a man who returned from war laden with experiences he could not share with anyone, especially not with those closest to him, even as he aged.

Today is Remembrance Day in The Netherlands. In order to remember, I believe we need to tell and share past stories to try and create a future in which these stories become something of our past. The booklet’s central story is part of stories that occur and recur over centuries. These stories are from forever.

Sharing these stories in order to remember and to sow seeds of peace. My father found peace in the village where my brothers and I grew up. It is very meaningful that my mum worked with the mayor of the village to provide all final year primary school children with the Dutch version. She explains this very beautifully in an emotional interview with the local TV station.

The central story – an essay – is my father’s story, which he wrote after the war when finishing high school. My father survived the Second World War by escaping Westerbork Transit Camp, the centralised place in the Netherlands where the Nazis gathered all Jews to be deported to the east – to the gas chambers.

Writing the essay seems to have been a cathartic retelling of my father’s experience. My mother found it, somewhat coincidentally, after his death in October 1987.

Two other blog posts on this site form also part of the published booklet: ‘Would you marry me? Reflections on identity’ and ‘Change, a more personal note’.

The booklet is available in Dutch in few bookstores in the North of the country as well as in Memorial Center Westerbork, which also sells the English version. If you are interested in a printed version, please let me know. I will continue my quest to contribute to a better world. I will continue to write, including writing about my experiences of growing up with a father who survived the holocaust. I believe this way of growing up has made me into who I am today.